ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ήταν πρωί, πολύ πρωί, ποτέ δε θα ξεχάσω...
Τα περιστέρια ξαφνιασμένα βούλιαζαν στο μακρινό ορίζοντα
Γιατί κρεμάσαμε στον ώμο το ντουφέκι
Και μπήκαμε σε στρατιωτικά οχήματα
Να κουβαλήσουμε το θάνατο σ' ανθόσπαρτες βραγιές.

Μια φάλαγγα κορμιά ανθρώπινα για το σφαγείο...

Ο Διγενής Ακρίτας πέρασε από κοντά μας αστραπή

Κι ο θάνατος ακόνιζε πιο κάτω τη ρομφαία.
Ο φόβος πάγωσε το θάρρος στις καρδιές μας
Η θλίψη πέτρωσε τα πρόσωπα μας
Κι η σκέψη των αγαπημένων
Μαχαίρι δίκοπο καρφώθη στην ψυχή μας.

Σ' ελάχιστο διάστημα βρεθήκαμε μπροστά στο θάνατο.

Ανθρώπινα κορμιά κομματιασμένα, παραμορφωμένα
Ζωγράφισαν στα μάτια μας τη φρίκη.

Ήταν πρωί, πολύ πρωί, ποτέ δε θα ξεχάσω...

«Ώρες Πολέμου», 1975