ΕΛΠΙΔΑ

   Μπορεί το μέλλον τώρα  να είναι ομιχλώδες και καθόλου αισιόδοξο. Όμως δεν απελπίζεται, γιατί το βλέμμα εκείνων των ανθρώπων, των πρωτινών κατοίκων της Ομφαλίας του,  και η ύπαρξή τους, γενικά,  έκλειναν ένα δυναμισμό και μια προοπτική, που σήμερα μπορεί να θάφτηκαν κάτω από το βάρος των χαλασμάτων από τη συντριβή του «προσώπου» για χάρη του «ατόμου». Δυναμισμός και προοπτική θα ξαναζωντανέψουν, είναι βέβαιος, και θα προσδώσουν και πάλι στη ζωή την πραγματική της υπόσταση. Οι άνθρωποι θ’ ανακαλύψουν κάτω από τα χαλάσματα την πραγματική τους υπόσταση και θα αρχίσουν να δημιουργούν, να χορεύουν έστω κι αυτοσχεδιάζοντας, να χτίζουν τα δικά τους σπίτια και να αφήνουν την προσωπική τους σφραγίδα στα έργα τους, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι εκείνοι, οι απλοί γεωργοί, εργάτες και ψαράδες, που μάθαιναν να δημιουργούν, να τραγουδούν, να χορεύουν και να βλέπουν τη ζωή σαν μια ατέλειωτη γιορτή, όχι από δασκάλους και βιβλία αλλά εμπειρικά, μέσα από την ίδια την κοινότητα, που για εκείνους είχε πρόσωπο και άφηναν την προσωπική τους σφραγίδα στα έργα τους, όταν πια οι ίδιοι ήταν παρελθόν...

    
(απόσπασμα από "Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ)