ΤΑ ΦΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Παρέα με το φι του Φθινοπώρου
κι όλα τα φι των φθόγγων
που δεν προφέραμε ποτέ 
ψάχνω ανάμεσα στα κιτρινισμένα φι
των πεσμένων φύλλων
για να βρω τα φθαρμένα φι
των ανεπίδοτων φιλιών μας.

ΜΑΝΑ

Το δειλινό
Η θάλασσα
Και ο αναβρασμός της
Και οι πολλές οι έγνοιες της.

Το δειλινό
Τα δάκρυα
Κι η πίκρα των φιλιών τους
Και το σκληρό το χάδι τους.
Η μάνα πάντα δίπλα μας
με τα γλυκά φιλιά της.

Το πρωινό
Η άνοιξη
Και το χαμόγελό της
Και τα πολλά τραγούδια της.

Το πρωινό
Η μουσική
Και η γλυκιά φωνή της
Και τ' απαλό το χάδι της.
Η μάνα πάντα δίπλα μας
και τα γλυκά φιλιά της ...

(από την ποιητική μου συλλογή "Η Τρίτη Απόφαση", 1988)

 

 

ΣΤIΧΟΙ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

I

Κυκλάμινο
λουσμένο στο Φως
εναπόθεσα τη ζωή μου
στην πανσέληνο αγάπη σου
αποζητώντας τη λύτρωση.

II

Να χαθώ

στην απέραντη πανσέληνο της σιωπής σου
να τραγουδήσω τη γαλήνη της
και το τραγούδι μου
χάδι μουσικό      
ν’ ανοίξει διάπλατα
τα κλειστά βλέφαρα των άστρων.

III

Πανσέληνος απόψε
γύρνα το βλέμμα σου στον ουρανό
άσε να σ' αγκαλιάσει το φεγγάρι
- φαντάσου πως σ’ αγκάλιασα εγώ -
κι ύστερα ταξίδεψε μαζί του
παρέα με τις νότες
που μ' έμαθες Εσύ
με την αγάπη Σου
να τραγουδώ…

IV

Λίγο φως απ’ την πανσέληνο

πάρε και κάνε φυλαχτό
να σε προσέχει απ’ τους λύκους
που κυκλοφορούν ντυμένοι με προβιά
τις νύχτες με πανσέληνο
έτοιμοι να κατασπαράξουν
τους αμνούς συλλογισμούς σου
και τ’ ανυποψίαστα σου όνειρα.  

(απόσπασμα από την ποιητική μου σύνθεση "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

Εξόριστος… Έτσι νιώθει. Το μελαγχολικό αίσθημα της ξενιτιάς στο γενέθλιό του χώρο, τον κάνει να νιώθει περισσότερο ξένος και από τον ξένο τόπο, όπου έζησε τόσα  χρόνια. Εξόριστος… Μήπως, όμως, και οι πλείστοι από τους άλλους, τους σημερινούς ένοικους της Ομφαλίας του, δε νιώθουν το ίδιο; Κατά βάθος πιστεύει πως νιώθουν κι εκείνοι το ίδιο. Το βλέπει σ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους, τους ψευτοαριστοκράτες, το βλέπει στις κυρίες με τα ακριβά ρούχα στα πολυτελή τους αυτοκίνητα και με το κινητό τηλέφωνο στο αυτί.

 «Εξόριστοι... Σίγουρα και εκείνοι νιώθουν εξόριστοι, γιατί είναι υποχρεωμένοι να ζουν σ’ έναν κόσμο τεχνητό, ξένο προς την ανθρώπινη φύση. Σ’ έναν κόσμο που άλλοι έφτιαξαν γι’ αυτούς, χωρίς να τους ρωτήσουν... Ζουν σύμφωνα με τις υποδείξεις όλων αυτών των εκκεντρικών δημιουργών μόδας, των συγγραφέων σαπουνόπερων και αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικών σειρών και των παρουσιαστών πρωινών και απογευματινών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, που χωρίς καμιά μόρφωση ή ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια οι περισσότεροι, έχουν αυτοανακηρυχθεί δάσκαλοι, καθοδηγητές και πνευματικοί ταγοί, γιατί οι πραγματικοί άνθρωποι του πνεύματος, που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν σωστά τον κόσμο έχουν παραμεριστεί ή αυτοαπομονωθεί...», σκέφτεται. 

Όταν ανάψει την τηλεόραση, σε όποιο κανάλι και αν γυρίσει, ιδιαίτερα τα πρωινά,  εκτός από μόδα, φαγητό, γυμναστική και ιατρικές συμβουλές δεν έχει τίποτα άλλο να δει.

«Λες και ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από σάρκα μόνο και μόνο τις υλικές του ανάγκες θέλει να ικανοποιεί.», μονολογεί.

Όσο και αν γυρίζει από κανάλι σε κανάλι και από ραδιοσταθμό σε ραδιοσταθμό, δε βρίσκει σχεδόν τίποτα που πιστεύει ότι θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις ψυχικές και πνευματικές ανάγκες των τηλεθεατών και των ακροατών, εκτός από κάποιες εκπομπές και κάποια προγράμματα, που εκπέμπονται και αυτά πολύ αργά ή πολύ νωρίς το απόγευμα, σε ώρες, δηλαδή, που δεν θα επηρεαστεί η θεαματικότητα ή ακροαματικότητα του καναλιού ή του ραδιοφωνικού σταθμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα έντυπα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Βλέπει στα περίπτερα την πληθώρα τίτλων περιοδικών κοινωνικού, κοσμικού και κουτσομπολίστικου  περιεχομένου, παρακολουθεί το φρενήρη ρυθμό της συνεχούς έκδοσης και κυκλοφορίας νέων παρόμοιου περιεχομένου εντύπων και δεν πιστεύει στα μάτια του.

«Πραγματικός χαρτοπόλεμος», μονολογεί, και μαραζώνει, γιατί σπαταλείται τόσο πολύ χαρτί για να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο διοχέτευσης σκουπιδιών για τη ρύπανση της ψυχής και του πνεύματος των ανυποψίαστων αναγνωστών και στο τέλος της ημέρας να καταλήξει και το ίδιο στα σκουπίδια, ρυπαίνοντας το περιβάλλον.

Και το πιο κωμικό, το πιο τραγελαφικό και το πιο παράδοξο είναι που μαζί με όλα αυτά τα έντυπα δίνουν κάποτε σε τιμή προσφοράς βιβλία με το βίο Αγίων και Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Έτσι, εκεί που διαφημίζουν αυτά τα έντυπα, με εξώφυλλο την απαστράπτουσα μορφή κάποιου αστεριού της showbiz προβάλλουν παράλληλα και το βιβλίο, προσφορά τους, με την ασκητική και ταπεινή μορφή του Αγίου στον οποίο αναφέρεται το βιβλίο.

«Η ισοπέδωση των πάντων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και η σύγχυση στον υπέρτατο βαθμό…», μονολογεί με θλίψη...

(απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημά μου)

ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ

Έχουν πληθύνει τα σκιάχτρα
που  ντυμένα μ' αποφόρια
και παραγεμισμένα μ’ έπαρση
στηρίζονται 
στους πασσάλους της άγνοιας
όλων εκείνων
που τα τιμούν με την επιλογή τους
για φρουρούς, δήθεν,
παντός καιρού.
 

  IΙΙ

Κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη
Σου λέω
να ελευθερώσεις τα πουλιά
και να ταξιδέψεις μαζί τους
μέχρι την άκρη του ορίζοντα
Σου λέω
να δώσεις το σχήμα τους στα όνειρά σου
και τη φωνή τους στα τραγούδια σου
Ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
έρχεσαι
φεύγεις και ξανάρχεσαι
Σου πλένω
με το δάκρυ μου το πρόσωπο
σε ντύνω
με τους στίχους μου
σου χτενίζω τα μαλλιά
μα πάλι φεύγεις
ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη.

Ο ουρανός,

έστω κι αν πιστεύεις τώρα
πως τ’  άπειρα μολύβια του
χαράζουν τον αντίλαλο
της απόλυτης σιωπής
πάνω σε μια τεράστια πανσέληνο
που κι αυτή σιγά σιγά βουλιάζει,
έχει να γράψει ακόμα άπειρες
για σένα ιστορίες.                   

Πάψε πια ν’ απελπίζεις τις χαραυγές

με τις μαυροφόρες σκέψεις της νύχτας
γιατί χρόνια
προτού σε γνωρίσω
καθώς βυθομετρούσα ναυάγια Ονείρων
απ’ το φεγγίτη των άστρων
κι αποστήθιζα τη σιωπή τους
ήλθε σωσίβιο το φως
έσπασε το κέλυφος της νύχτας
και μ’ αποκάλυψε
το υστερόγραφο σημείωμά της
για αιώνια χαραυγή…

Κοίτα στα κάτοπτρα
τους λαβύρινθους των χαμένων μας ονείρων
και άκουσε για τελευταία φορά
τα σαρκαστικά τους γέλια...
Μετά ακούμπησε τα
για να νιώσεις τη στιλπνότητα
του παγωμένου τους μετώπου
γιατί θα σπάσω κάθε αντικατοπτρισμό
και θα σου δείξω        
την πραγματική τους μορφή
από το μέλλον μας...

Να μην ανησυχείς καθόλου

μα καθόλου για το μέλλον.
Θα ’χω για σένα πάντα
στην τσέπη φυλαγμένα
και χαρτί και καλαμάρι 
για να το χαρτογραφείς.
 
Έλα..
Δώσε στις μέρες σου κουράγιο
φώτισε με χαμόγελα τ' αστέρια
δάνεισε τα φτερά των ονείρων σου
στα χελιδόνια
και τραγούδησε μαζί τους την Άνοιξη.
Έλα...

(απόσπασμα από ανέκδοτη ποιητική μου σύνθεση με τίτλο "Αριθμητική αναμονής)

 

ΤΩΡΑ ΓΙΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΖΩΗ...

 Παρά τη θλίψη και τον πόνο μου για όλα όσα έχουν συμβεί, που ρήμαξαν οικονομικά τον τόπο μου και γέμισαν με απογοήτευση την ψυχή του κόσμου, νιώθω, συνάμα, ότι βγήκα νικητής μέσα από όλους τους αγώνες που έδωσα μέχρι σήμερα στη ζωή αλλά και μέσα από τις αγωνίες μου για το μέλλον αυτού του τόπου, όσο παράξενο και παράδοξο κι αν ακούεται. Νιώθω, ακόμη, ότι βγήκα νικητής από τις αγωνίες μου για το μέλλον της ανθρωπότητας ολόκληρης... Τώρα το συνειδητοποιώ πως, έστω και αν δεν κουμάνταρα στη ζωή μου ν’ αποκτήσω τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία, ευτυχώς, δηλαδή, λέω τώρα, γιατί θα μου την «κούρευαν», καμιά στιγμή από τη θυελλώδη ζωή μου δεν  πήγε χαμένη, γιατί όλοι οι μόχθοι και οι κόποι μου, όλες μου οι δοκιμασίες με έχουν οδηγήσει ασυναίσθητα στη δημιουργία του λογοτεχνικού μου έργου.  

Η ευαισθησία, οι σκέψεις και οι γνώσεις που έχω βάλει μέσα στο μέχρι τώρα εκδομένο έργο μου, τι άλλο είναι παρά η ζωή που έχω μέχρι τώρα ζήσει; Τι άλλο είναι παρά η ζωή και μάλιστα στην πιο γνήσια μορφή της; Επομένως, αυτό το έργο μου ήταν η προσπάθειά μου να δημιουργήσω, ένα νόημα ζωής. Και έχω την αίσθηση ότι το κατόρθωσα… Έτσι τώρα, μ’ αυτό το κακό που μας βρήκε,  αρχίζω σιγά σιγά, μετά τον αιφνιδιασμό, να τα βλέπω όλα, όσα είναι γύρω μου, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, όχι με απαισιόδοξη αλλά με αισιόδοξη διάθεση. Έχω την αίσθηση ότι ξαναζώ τη ζωή μου χάρη στο συγγραφικό μου έργο, ιδιαίτερα στην ποίησή μου, και σε εκείνο το έργο, που αν το επιτρέψει και ο Θεός, θα ακολουθήσει και το οποίο κανένας δεν θα μπορεί να μου το «κουρέψει» ή να το λεηλατήσει...

Νιώθω ότι τώρα ξαναγεννιέται η ζωή όχι μόνο για μένα αλλά και για τη χώρα μου και για την οικουμένη ολόκληρη.

                                           

ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"

Βλέπει ανθρώπους που τους είχε για αγνούς ιδεολόγους, ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, πολιτικούς κρατούμενους που φυλακίστηκαν για τα ιδανικά και τα πιστεύω τους και όχι για κάποιο έγκλημα,  να κάνουν όσα πριν λίγα χρόνια αποκήρυσσαν κατηγορηματικά και θλίβεται. Τους βλέπει να εντάσσονται σε κόμματα με αναχρονιστικές ιδέες, να ηγούνται τηλεοπτικών καναλιών και άλλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, που εργολαβικά, θα έλεγε κάποιος, εργάζονται για την αλλοτρίωση, διάβρωση και καθυπόταξη συνειδήσεων ή να συμβιβάζονται με την πολιτική διαφθορά, όπως έχει καταντήσει η πολιτική, για μια έδρα στο κοινοβούλιο, για κάποιο υπουργικό θώκο ή για κάποιο άλλο δημόσιο αξίωμα και θέση και απογοητεύεται. Δεν θα μπορούσε, όμως, να περιμένει κάτι άλλο από έναν κόσμο, όπου η καιροσκοπία και η κερδοσκοπία καλά κρατούν. Έναν κόσμο χωρίς απάγκιο για να καταφύγει η μνήμη, να γαληνέψει η ψυχή και να επανακαθορίσει ο άνθρωπος τη ρότα του.

     Έχει την άποψη πως όλοι αυτοί, οι πρώην αγωνιστές, οι πρώην αντιστασιακοί και σημερινοί καιροσκόποι και κερδοσκόποι, ίσως να έκαναν ό,τι έκαναν τότε, όχι κινούμενοι από αγνά πατριωτικά κριτήρια, αλλά γιατί με τη συμμετοχή τους σ’ εκείνους τους αγώνες απέβλεπαν σε κάποιο συμφέρον, σε κάποιο κέρδος. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σημερινή τους συμπεριφορά και δράση που δεν συνάδει καθόλου, μα καθόλου με τη συμπεριφορά και τη δράση ενός πραγματικού, ενός γνήσιου, αγνού και ιδεολόγου πατριώτη, γιατί το δεύτερο τον χαρακτηρίζει πάνω από όλα η ανιδιοτέλεια.

     Μάλλον καταστροφική και αντιπατριωτική μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή τους δράση και συμπεριφορά, έστω κι αν οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται πατριώτες, γιατί μόνο κακό προσφέρουν τώρα στην πατρίδα αντί καλό. Κάνουν ό,τι τους επιβάλλει το ατομικό, το κομματικό και όχι το γενικό συμφέρον. Έχουν συμβιβαστεί και αυτοί με τη διαφθορά. Με τον τρόπο που ενεργεί και δρα ο καθένας από το καίριο πόστο που κατέχει, και όλοι μαζί συνολικά, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να αποξενώσουν τους απλούς πολίτες από το κράτος. Να τους κάνουν να νιώθουν το κράτος εχθρό τους και πολέμιό τους αντί για φίλο, σύμμαχο και προστάτη τους.

     Στη δική του υπόληψη ψηλά στέκουν μόνον οι ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους με αυταπάρνηση σ’ εκείνους τους αγώνες και όλοι εκείνοι οι ζώντες ανώνυμοι αγωνιστές, που ποτέ τους δεν επεδίωξαν τη φήμη, τη θέση και το χρήμα, γιατί ό,τι έκαναν για την πατρίδα το έκαναν ανιδιοτελώς και κινούμενοι από αγνά ελατήρια.Κινούμενοι από την αγάπη τους για ελευθερία. Και αυτό κάνουν μέχρι σήμερα, αγωνίζονται, με την άρνησή τους να υποδουλωθούν σ’ όλους εκείνους τους επιτήδειους καιροσκόπους και κερδοσκόπους που καπηλεύονται την εξουσία.

     Όμως, όχι, δεν πρέπει να σκέφτεται συνεχώς αυτά, χωρίς να κάνει τίποτα. Στο κάτω κάτω και οι μεν και οι δε είναι δημιουργήματα και θύματα ταυτόχρονα, του σημερινού διαλυμένου κόσμου μας, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο έχει εκδιωχθεί από το «εμείς» και έχει ριχτεί στο καμίνι της κοινωνικής μάζας. Γι’ αυτό θα πρέπει ν’ αφήσει τις σκέψεις και να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, ώστε να τους κάνει να θέλουν να γκρεμίσουν τα ασφυκτικά πλαίσια του ατομικισμού, στα οποία τους έχει κλείσει η σύγχρονη ανάπτυξη και να οικοδομήσουν, όπως παλιά, συμπαγή κοινότητα προσώπων μέσα στην οποία να σκέφτονται, να δημιουργούν και πάνω απ’ όλα να αγαπούν. Να συνυπάρχουν σ’ ένα λειτουργικό «εμείς», που θα τους βοηθήσει ν’ ανακαλύψουν τη χαμένη τους ταυτότητα.     

(απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημά μου)

 

ΠΕΝΤΟΖΑΛΗΣ ΑΝΕΜΟΣ

Φως του καλοκαιριού

μέσα στη θύμησή μου πλέει
σαν μουσική ανεπαίσθητη
με ταξιδεύει βαθιά μέσα στο χρόνο
όπου  ένας πεντοζάλης άνεμος
χορεύει ακόμα μες στ’ αλώνια
αναρριπίζοντας τα όνειρα
που κελαηδούν στα θαλερά φυλλώματα
του πρωινού της γαλανής αιθρίας. 

 

ΕΠΑΝΟΔΟΣ (απόσπασμα)

... Μα τώρα που το σκέφτοµαι καλύτερα

τώρα που το µυαλό µου ξεκαθάρισε
και πλάθει κι αναπλάθει τη µορφή του
όλο µου φαίνεται και πιο γνωστή, γι' αυτό σηκώνοµαι
παίρνω τη φωτογραφοθήκη µου και ψάχνω
κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες µία - µία
µ' αδυνατώ µ' ακρίβεια να καθορίσω
αν είναι του παππού ή του προπάππου µου που µοιάζει
ο πρώτος εκ των Μυκηναίων
που κατοικήσανε στην Κύπρο
τη Β΄ χιλιετηρίδα π.Χ.
αν είναι του πατέρα ή του αδελφού µου
ή πάλιν - γιατί όχι -
αν µοιάζει ακόµα και σε µένα ...

Αδυνατώ να καθορίσω και ψάχνω µε τις ώρες

µα δεν τα καταφέρνω γιατί βρίσκω
πως µ' όλους έχει κάποια φυσιογνωµία και µένω έτσι µε την
απορία και µε τα λόγια του να βασανίζοµαι:
«Εσένα θέλω αποστείλει, Ποιητή, στους εν δουλεία
απογόνους µου
για να τους απαλλάξεις απ' αυτή και να τους οδηγήσει;
πάλιν πίσω στην Αχαιών Ακτή».

Αφήνω κατά µέρος τις φωτογραφίες και συλλογίζοµαι ...

Φέρνω στη σκέψη µου την Ακανθού
τα δάση των βουνοπλαγιών της
τις δαντέλες των ακρογιαλιών της
και τα τρεχούµενα νερά της.
Φέρνω στη σκέψη µου τους Αχαιούς
τ' αγκυροβόληµα των καραβιών τους στ’ Αφροδίσιον
την πιο ψηλή βουνοκορφή της λατρείας τους
και τα ερείπια του µεγαλείου τους.
Κατόπι σκέφτοµαι τους εν δουλεία
που θάψαν την οργή και την οδύνη τους στην έρηµο
που κρύψανε τον ήλιο µε ψηλά οικοδοµήµατα
και ζουν υπό σκιάν
οργίζοµαι, µα πάλιν ηµερεύω, γιατί στο νου µου φέρνω
όλους τους άλλους εν δουλεία τους αγνούς κι αθώους.
«Στο κάτω - κάτω της γραφής αυτοί σε τίποτα δε φταίξανε,
γιατί να µην µπορούν να δουν την Ακανθού;
Γιατί να ζούνε στη δουλεία;»
Μονολογώ κι ορθώνω το κορµί µου
κτυπώ το πόδι µου στη γη κι αρχίζω να χορεύω την πυρρίχη
µαζί µε τις ηρωικές µορφές των κάδρων
που κοσµούν το σπίτι µου και µου θυµίζουν
όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Φυλής.

Μετά το ρίχνω στους διθύραµβους

µέχρι που παίρνω τη µεγάλη απόφαση
να πειθαρχήσω δίχως καθυστέρηση
στα λόγια του προγόνου µου,
του πρώτου εκ των Μυκηναίων που κατοικήσανε την Κύπρο
τη Β΄ χιλιετηρίδα προ Χριστού...
(Κύπρος, 1992)

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ...

ΞΕΠΡΟΒΑΛΕΣ

Μέσα στα μεταξωτά πέπλα του σεληνόφωτος
ξεπρόβαλες μεσάνυχτα
πάνω στα κρίνα του κυμάτου
με τα μαλλιά να στάζουν θάλασσα
και το φεγγάρι ζήλεψε το φέγγος σου.

 

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΑΖΕΙ ΔΑΚΡΥ

Το φεγγάρι

στάζει δάκρυ
φαρμακώνει τις βραδιές.

 

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας.


ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Διαμαντόπετρα

στη βέρα του έρωτα
η πανσέληνος.

ΤΑΦΗ

Η μάχη τέλειωσε το σούρουπο.
Η νύχτα τύλιξε σιγά-σιγά τα σκόρπια μέλη των νεκρών
Με το τσουρουφλισμένο κρέπι της
Το κόκκινο φεγγάρι δακρυσμένο και λυσίκομο
Τους έδωσε γονατιστό τον τελευταίο ασπασμό
Και μια μπουλντόζα έπειτα βιαστικά
Τους έθαψε σε μνήματα ομαδικά, χωρίς τα σχετικά,
Με συνοδεία τη θρηνητική φωνή του γκιόνη...

Οι μάνες όμως καρτερούν γονατιστές

 Στα σκαλοπάτια της ελπίδας
 Και μένουν οι νεκροί χωρίς μνημόσυνα
 Χωρίς νερό και λάδι...
 

 

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο ποιητής

δεν είναι τεχνίτης
σ’ εργαστήρι απομονωμένος
αλλά ελεύθερος περιβολάρης
να φυτεύει άνθη, δέντρα και φυτά
σε περιβόλια και βραγιές
ντυμένος με τα όνειρα όλου του κόσμου...  

                         

ΛΕΝΕ

Λένε πως από παιδί

σ’ ερημικές ακρογιαλιές

μαζεύει κρυφά
βότσαλο βότσαλο τις λέξεις
τους βάζει πότε φτερά
πότε πανιά
και φτιάχνει στίχους
που πετά μετά στη θάλασσα
με την ελπίδα κάποιοι κάποτε
να τους ανακαλύψουν
να τους περάσουν για  ποιήματα
και να τον πούνε ποιητή
- όχι "ποιητή -
γιατί τον "ποιητή"
όπως διαδίδεται
τον φτιάχνουν τα κατεστημένα.

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Φέτος θα κάνω το πασχαλινό τραπέζι

στους γονείς μου και στ’ αδέλφια μου
εκεί στο πέτρινο αλώνι όπου μεγαλώσαμε
δίπλα στη θάλασσα
κι ανέμιζαν τα όνειρά μας άνεμοι πεντοζάληδες.

Θα στολίσω το τραπέζι με πασχαλινές λαμπάδες

όλων των χρωμάτων και των αποχρώσεων
όπως αρμόζει σε μια γιορτή τόσο μεγάλη
θα γιομίσω τα βάζα όλα
με πολύχρωμα λουλούδια της εποχής
θ’ ανοίξω διάπλατα στον ήλιο
τις πόρτες και τα παραθύρια τ’ αλωνιού
και θα προσφέρω μόνο φαγητά
που θα’ χουν γεύση σιταριού
και κόκκινο κρασί μ’ άρωμα θάλασσας.

Πολύ χαίρομαι που θα δω και πάλι τους γονείς μου

ντυμένους με το γιορτινό χαμόγελό τους
και τ’ αδέλφια μου
με τα κορίτσια να φορούν τα κλαδωτά φουστάνια τους
και τ’ αγόρια το χακί κοντό παντελονάκι
μ’ άσπρο λινό πουκάμισο
από το παιδικό τους Πάσχα.

Μετά το φαγητό

μαζί με τις ευχές μου για «Καλή Ανάσταση»
έχω μεριμνήσει να χαρίσω σ’ όλους από ένα δώρο
που να ταιριάζει στον καθένα.
 
Στον πατέρα μου θα χαρίσω ένα μπαούλο
από ξύλο βελανιδιάς
με σκαλισμένη πάνω την άγια του μορφή
που έχω ήδη παραγγείλει
στον συνάδελφό του Ιωσήφ τον ξυλουργό
από τη Ναζαρέτ,
αφού πρώτα το γεμίσω με τα πολύτιμα όνειρά του
που δεν πρόλαβε να ζήσει γιατί μας έφυγε νωρίς. 

Στη μάνα μου θα χαρίσω δυο κατάλευκα φτερά
όμοια μ’ εκείνα των αγγέλων
καθάρια και μεγάλα σαν τα χέρια της
τα οποία έχω ήδη παραγγείλει
στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Στ’ αδέλφια μου έχω μια έκπληξη μεγάλη.
Παράγγειλα στη μάνα μας κρυφά
να ζυμώσει ψωμιά σταρένια, όπως παλιά
και στον πατέρα να σκαλίσει σε ξύλο περιστέρια
με τα φτερά ορθάνοιχτα.
Θα τους χαρίσω από ένα ψωμί κι ένα περιστέρι.