ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

Εξόριστος… Έτσι νιώθει. Το μελαγχολικό αίσθημα της ξενιτιάς στο γενέθλιό του χώρο, τον κάνει να νιώθει περισσότερο ξένος και από τον ξένο τόπο, όπου έζησε τόσα  χρόνια. Εξόριστος… Μήπως, όμως, και οι πλείστοι από τους άλλους, τους σημερινούς ένοικους της Ομφαλίας του, δε νιώθουν το ίδιο; Κατά βάθος πιστεύει πως νιώθουν κι εκείνοι το ίδιο. Το βλέπει σ’ όλους αυτούς τους νεόπλουτους, τους ψευτοαριστοκράτες, το βλέπει στις κυρίες με τα ακριβά ρούχα στα πολυτελή τους αυτοκίνητα και με το κινητό τηλέφωνο στο αυτί.

 «Εξόριστοι... Σίγουρα και εκείνοι νιώθουν εξόριστοι, γιατί είναι υποχρεωμένοι να ζουν σ’ έναν κόσμο τεχνητό, ξένο προς την ανθρώπινη φύση. Σ’ έναν κόσμο που άλλοι έφτιαξαν γι’ αυτούς, χωρίς να τους ρωτήσουν... Ζουν σύμφωνα με τις υποδείξεις όλων αυτών των εκκεντρικών δημιουργών μόδας, των συγγραφέων σαπουνόπερων και αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικών σειρών και των παρουσιαστών πρωινών και απογευματινών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, που χωρίς καμιά μόρφωση ή ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια οι περισσότεροι, έχουν αυτοανακηρυχθεί δάσκαλοι, καθοδηγητές και πνευματικοί ταγοί, γιατί οι πραγματικοί άνθρωποι του πνεύματος, που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν σωστά τον κόσμο έχουν παραμεριστεί ή αυτοαπομονωθεί...», σκέφτεται. 

Όταν ανάψει την τηλεόραση, σε όποιο κανάλι και αν γυρίσει, ιδιαίτερα τα πρωινά,  εκτός από μόδα, φαγητό, γυμναστική και ιατρικές συμβουλές δεν έχει τίποτα άλλο να δει.

«Λες και ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από σάρκα μόνο και μόνο τις υλικές του ανάγκες θέλει να ικανοποιεί.», μονολογεί.

Όσο και αν γυρίζει από κανάλι σε κανάλι και από ραδιοσταθμό σε ραδιοσταθμό, δε βρίσκει σχεδόν τίποτα που πιστεύει ότι θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις ψυχικές και πνευματικές ανάγκες των τηλεθεατών και των ακροατών, εκτός από κάποιες εκπομπές και κάποια προγράμματα, που εκπέμπονται και αυτά πολύ αργά ή πολύ νωρίς το απόγευμα, σε ώρες, δηλαδή, που δεν θα επηρεαστεί η θεαματικότητα ή ακροαματικότητα του καναλιού ή του ραδιοφωνικού σταθμού.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα έντυπα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Βλέπει στα περίπτερα την πληθώρα τίτλων περιοδικών κοινωνικού, κοσμικού και κουτσομπολίστικου  περιεχομένου, παρακολουθεί το φρενήρη ρυθμό της συνεχούς έκδοσης και κυκλοφορίας νέων παρόμοιου περιεχομένου εντύπων και δεν πιστεύει στα μάτια του.

«Πραγματικός χαρτοπόλεμος», μονολογεί, και μαραζώνει, γιατί σπαταλείται τόσο πολύ χαρτί για να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο διοχέτευσης σκουπιδιών για τη ρύπανση της ψυχής και του πνεύματος των ανυποψίαστων αναγνωστών και στο τέλος της ημέρας να καταλήξει και το ίδιο στα σκουπίδια, ρυπαίνοντας το περιβάλλον.

Και το πιο κωμικό, το πιο τραγελαφικό και το πιο παράδοξο είναι που μαζί με όλα αυτά τα έντυπα δίνουν κάποτε σε τιμή προσφοράς βιβλία με το βίο Αγίων και Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Έτσι, εκεί που διαφημίζουν αυτά τα έντυπα, με εξώφυλλο την απαστράπτουσα μορφή κάποιου αστεριού της showbiz προβάλλουν παράλληλα και το βιβλίο, προσφορά τους, με την ασκητική και ταπεινή μορφή του Αγίου στον οποίο αναφέρεται το βιβλίο.

«Η ισοπέδωση των πάντων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και η σύγχυση στον υπέρτατο βαθμό…», μονολογεί με θλίψη...

(απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημά μου)