ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ "ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ"

Βλέπει ανθρώπους που τους είχε για αγνούς ιδεολόγους, ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, πολιτικούς κρατούμενους που φυλακίστηκαν για τα ιδανικά και τα πιστεύω τους και όχι για κάποιο έγκλημα,  να κάνουν όσα πριν λίγα χρόνια αποκήρυσσαν κατηγορηματικά και θλίβεται. Τους βλέπει να εντάσσονται σε κόμματα με αναχρονιστικές ιδέες, να ηγούνται τηλεοπτικών καναλιών και άλλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, που εργολαβικά, θα έλεγε κάποιος, εργάζονται για την αλλοτρίωση, διάβρωση και καθυπόταξη συνειδήσεων ή να συμβιβάζονται με την πολιτική διαφθορά, όπως έχει καταντήσει η πολιτική, για μια έδρα στο κοινοβούλιο, για κάποιο υπουργικό θώκο ή για κάποιο άλλο δημόσιο αξίωμα και θέση και απογοητεύεται. Δεν θα μπορούσε, όμως, να περιμένει κάτι άλλο από έναν κόσμο, όπου η καιροσκοπία και η κερδοσκοπία καλά κρατούν. Έναν κόσμο χωρίς απάγκιο για να καταφύγει η μνήμη, να γαληνέψει η ψυχή και να επανακαθορίσει ο άνθρωπος τη ρότα του.

     Έχει την άποψη πως όλοι αυτοί, οι πρώην αγωνιστές, οι πρώην αντιστασιακοί και σημερινοί καιροσκόποι και κερδοσκόποι, ίσως να έκαναν ό,τι έκαναν τότε, όχι κινούμενοι από αγνά πατριωτικά κριτήρια, αλλά γιατί με τη συμμετοχή τους σ’ εκείνους τους αγώνες απέβλεπαν σε κάποιο συμφέρον, σε κάποιο κέρδος. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σημερινή τους συμπεριφορά και δράση που δεν συνάδει καθόλου, μα καθόλου με τη συμπεριφορά και τη δράση ενός πραγματικού, ενός γνήσιου, αγνού και ιδεολόγου πατριώτη, γιατί το δεύτερο τον χαρακτηρίζει πάνω από όλα η ανιδιοτέλεια.

     Μάλλον καταστροφική και αντιπατριωτική μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή τους δράση και συμπεριφορά, έστω κι αν οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται πατριώτες, γιατί μόνο κακό προσφέρουν τώρα στην πατρίδα αντί καλό. Κάνουν ό,τι τους επιβάλλει το ατομικό, το κομματικό και όχι το γενικό συμφέρον. Έχουν συμβιβαστεί και αυτοί με τη διαφθορά. Με τον τρόπο που ενεργεί και δρα ο καθένας από το καίριο πόστο που κατέχει, και όλοι μαζί συνολικά, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να αποξενώσουν τους απλούς πολίτες από το κράτος. Να τους κάνουν να νιώθουν το κράτος εχθρό τους και πολέμιό τους αντί για φίλο, σύμμαχο και προστάτη τους.

     Στη δική του υπόληψη ψηλά στέκουν μόνον οι ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους με αυταπάρνηση σ’ εκείνους τους αγώνες και όλοι εκείνοι οι ζώντες ανώνυμοι αγωνιστές, που ποτέ τους δεν επεδίωξαν τη φήμη, τη θέση και το χρήμα, γιατί ό,τι έκαναν για την πατρίδα το έκαναν ανιδιοτελώς και κινούμενοι από αγνά ελατήρια.Κινούμενοι από την αγάπη τους για ελευθερία. Και αυτό κάνουν μέχρι σήμερα, αγωνίζονται, με την άρνησή τους να υποδουλωθούν σ’ όλους εκείνους τους επιτήδειους καιροσκόπους και κερδοσκόπους που καπηλεύονται την εξουσία.

     Όμως, όχι, δεν πρέπει να σκέφτεται συνεχώς αυτά, χωρίς να κάνει τίποτα. Στο κάτω κάτω και οι μεν και οι δε είναι δημιουργήματα και θύματα ταυτόχρονα, του σημερινού διαλυμένου κόσμου μας, όπου το ανθρώπινο πρόσωπο έχει εκδιωχθεί από το «εμείς» και έχει ριχτεί στο καμίνι της κοινωνικής μάζας. Γι’ αυτό θα πρέπει ν’ αφήσει τις σκέψεις και να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, ώστε να τους κάνει να θέλουν να γκρεμίσουν τα ασφυκτικά πλαίσια του ατομικισμού, στα οποία τους έχει κλείσει η σύγχρονη ανάπτυξη και να οικοδομήσουν, όπως παλιά, συμπαγή κοινότητα προσώπων μέσα στην οποία να σκέφτονται, να δημιουργούν και πάνω απ’ όλα να αγαπούν. Να συνυπάρχουν σ’ ένα λειτουργικό «εμείς», που θα τους βοηθήσει ν’ ανακαλύψουν τη χαμένη τους ταυτότητα.     

(απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημά μου)