IΙΙ

Κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη
Σου λέω
να ελευθερώσεις τα πουλιά
και να ταξιδέψεις μαζί τους
μέχρι την άκρη του ορίζοντα
Σου λέω
να δώσεις το σχήμα τους στα όνειρά σου
και τη φωνή τους στα τραγούδια σου
Ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
έρχεσαι
φεύγεις και ξανάρχεσαι
Σου πλένω
με το δάκρυ μου το πρόσωπο
σε ντύνω
με τους στίχους μου
σου χτενίζω τα μαλλιά
μα πάλι φεύγεις
ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη.

Ο ουρανός,

έστω κι αν πιστεύεις τώρα
πως τ’  άπειρα μολύβια του
χαράζουν τον αντίλαλο
της απόλυτης σιωπής
πάνω σε μια τεράστια πανσέληνο
που κι αυτή σιγά σιγά βουλιάζει,
έχει να γράψει ακόμα άπειρες
για σένα ιστορίες.                   

Πάψε πια ν’ απελπίζεις τις χαραυγές

με τις μαυροφόρες σκέψεις της νύχτας
γιατί χρόνια
προτού σε γνωρίσω
καθώς βυθομετρούσα ναυάγια Ονείρων
απ’ το φεγγίτη των άστρων
κι αποστήθιζα τη σιωπή τους
ήλθε σωσίβιο το φως
έσπασε το κέλυφος της νύχτας
και μ’ αποκάλυψε
το υστερόγραφο σημείωμά της
για αιώνια χαραυγή…

Κοίτα στα κάτοπτρα
τους λαβύρινθους των χαμένων μας ονείρων
και άκουσε για τελευταία φορά
τα σαρκαστικά τους γέλια...
Μετά ακούμπησε τα
για να νιώσεις τη στιλπνότητα
του παγωμένου τους μετώπου
γιατί θα σπάσω κάθε αντικατοπτρισμό
και θα σου δείξω        
την πραγματική τους μορφή
από το μέλλον μας...

Να μην ανησυχείς καθόλου

μα καθόλου για το μέλλον.
Θα ’χω για σένα πάντα
στην τσέπη φυλαγμένα
και χαρτί και καλαμάρι 
για να το χαρτογραφείς.
 
Έλα..
Δώσε στις μέρες σου κουράγιο
φώτισε με χαμόγελα τ' αστέρια
δάνεισε τα φτερά των ονείρων σου
στα χελιδόνια
και τραγούδησε μαζί τους την Άνοιξη.
Έλα...

(απόσπασμα από ανέκδοτη ποιητική μου σύνθεση με τίτλο "Αριθμητική αναμονής)