ΕΞΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

                 













                             

Μας ήλθε το Φθινόπωρο χλωμό
μαδήσανε του κήπου τα λουλούδια
τα φύλλα στήσανε χορό τρελό
και των πουλιών σώπασαν  τα τραγούδια

Τον ουρανό σκεπάζει συννεφιά

και βουρκωμένος τώρα μας κοιτάζει
το δάκρυ απ’ την υγρή του τη ματιά
στη διψασμένη γη βροχούλα στάζει

Η θάλασσα με γκρίζα φορεσιά

στα βράχια με παράπονο βουίζει
και στα κλαδιά των δέντρων τα γυμνά
τ’ αγέρι μελαγχολικά σφυρίζει

 Φθινόπωρο! μια θλίψη στην καρδιά

μα τα χρυσάνθεμα που τώρα ανθίζουν
σαν μας κοιτάνε χαμογελαστά
την άνοιξη και τη χαρά θυμίζουν.

(από την ποιητική μου συλλογή για παιδιά "ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΑ", 1987)

                               II

Όχι! Δεν  πρόσεξα καθόλου το Φθινόπωρο

που πέρασε  από μπροστά μου
στηριγμένο στο γυμνό κλαρί του
ούτε  και το χλωμό φεγγάρι του
γιατί εκείνη ακριβώς την ώρα
μελετούσα την κίτρινη σοφία των χρυσάνθεμων
πάνω στις πλουμιστές  ποδιές των κοριτσιών
τις πασχαλιάτικες.

(ανέκδοτο)

                             III

 Μην σκουπίζεις

τα πεσμένα φύλλα το Φθινόπωρο
ούτε να τ’ αφήνεις
εκτεθειμένα στους ανέμους
γιατί ανάμεσά τους                  
μπορεί να βρίσκονται τα όνειρά σου.

 (ανέκδοτο)                        

                            IV

 

Παρέα με το φι του Φθινοπώρου

κι όλα το φι των φθόγγων
που δεν προφέραμε ποτέ
ψάχνω ανάμεσα στα κιτρινισμένα φι
των πεσμένων φύλλων
για να βρω τα φθαρμένα φι
των ανεπίδοτων φιλιών μας.

(ανέκδοτο)

                            V

Φθινόπωρα σ’ αρπάξανε και σε φυλάκισαν

και μαραζώνεις που δεν συναντιέσαι πια
με τις ερωτευμένες αλκυόνες στ’ ακρογιάλια.

(από την ποιητικη μου συλλογή "ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ", 2009)

                     
                            VI

 

Βροχή μου φθινοπωρινή

σταλαγματιά σταλαγματιά
την άδεια στέρνα μου γιομίζεις.

(από την ποιητικη μου συλλογή "ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ", 2009)