ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ;

Προβληματίζεται αν πρέπει να αλλάξει το γενέθλιο του χώρο ή ν’ αλλάξει πρώτα τον εαυτό του και να προσαρμοστεί στις συνθήκες που βρήκε. Αυτός, άλλωστε δεν είναι άνθρωπος της εξουσίας αλλά ένας ρομαντικός ποιητής. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πλησιάσει τον κόσμο, να τον καταλάβει και να τον εκφράσει μέσα από την ποίησή του. Όχι όμως να τον αλλάξει.

     «Ποιος είμαι εγώ; Ποιος θα με ακούσει; Ποιος θα πιστέψει έναν ποιητή;», διερωτάται.
     Ανεξάρτητα από τους προβληματισμούς και τις αμφιβολίες του, είναι απόλυτα βέβαιος για την αβεβαιότητα που νιώθει για όλους και για όλα, αλλά και για το τόξο που κρύβει μέσα του, με τη χορδή του πάντοτε τεντωμένη, έτοιμο να εκτοξεύσει το βέλος του: την Ποίηση. Θα αγωνιστεί έστω και με αυτό το αναχρονιστικό όπλο, όπως αγωνιζόταν πάντα στη ζωή του, ίσως γνωρίσει καλύτερα τον γενέθλιό του χώρο. Για να αγωνιστεί να αλλάξει, όμως, ό,τι δεν του αρέσει, χρησιμοποιώντας αυτό το αναχρονιστικό όπλο, την Ποίηση, είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν θα τα καταφέρει… Το μόνο που είναι σίγουρος πως θα καταφέρει είναι να τον πούνε αφελή ή Δον Κιχώτη…
    Σίγουρα, έχει πάρα πολλά ακόμα να μάθει και άλλα τόσα να κάνει. Θα παλέψει να γνωρίσει τι πράγματι συμβαίνει, να γνωρίσει τι κρύβεται κάτω από αυτό το δέρμα, κάτω από αυτό το πουκάμισο του γενέθλιού του χώρου. Επιθυμεί να το  αποτυπώσει μέσα στην ποίησή του. Το θεωρεί σαν μια ελάχιστη προσφορά σε τούτο τον χώρο που ταυτίστηκε μαζί του. Τουλάχιστο, έτσι, δε θα νιώθει απομονωμένος…Δε θα νιώθει διαφορετικός…. Τουλάχιστο, έτσι, δε θα νιώθει εξόριστος…

(απόσπασμα από άνέκδοτο μυθιστόρημά μου)