ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

"Σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει ούτε το πατρικό μου σπίτι…», συλλογίζεται και νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Του είναι αδύνατο να συλλάβει σε όλη του την έκταση αυτό το γεγονός. Και μόνο που το σκέφτεται τον πιάνει ίλιγγος. Θυμάται που εκεί, στο πατρικό του σπίτι, η ζωή ήταν αλλιώτικη, είχε μια χάρη ξεχωριστή, απερίγραπτη.  Ήταν μια ζωή φτωχή και στερημένη, αλλά ασύγκριτα πολύ πιο χαριτωμένη. Μια ζωή όλο αγάπη… Μόλις πατούσες το κατώφλι του ένιωθες την ευρυχωρία της ψυχής που έκρυβε εκείνο το φτωχικό, το μικρό σπίτι αλλά και οι άνθρωποι που το κατοικούσαν. Τα θυμάται όλα με νοσταλγία και τα μάτια του βουρκώνουν.

Μέσα στο πατρικό του σπίτι, το οποίο παρά τις αλλαγές και τις μετατροπές που υπέστη, διατηρεί υποφερτά το αρχικό του σχήμα, κατοικεί τώρα η μάνα του ανάμεσα στα εικονίσματα των αγίων, τις προσευχές της και τις παλιές φωτογραφίες, κουβαλώντας τις μνήμες και τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Τώρα που τη σκέφτεται, έρχονται αυθόρμητα στη σκέψη του δυο στίχοι που έγραψε για εκείνη, όταν την είδε μια Κυριακή στην εκκλησία να μεταλαμβάνει: 

            
                   «Η μάνα μου μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων
                    Παραμερίστε αγγέλοι...»

(απόσπασμα από "Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ")