ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΑΠΟΨΕ

Πανσέληνος απόψε

γύρνα το βλέμμα Σου στον ουρανό
άσε να Σ' αγκαλιάσει το φεγγάρι
- φαντάσου πως Σ' αγκάλιασα εγώ -
κι ύστερα ταξίδεψε μαζί του
παρέα με τις νότες
που μ' έμαθες Εσύ
με την αγάπη Σου
να τραγουδώ…

ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Ο ουρανός,
έστω κι αν πιστεύεις τώρα
πως τ’  άπειρα μολύβια του
χαράζουν τον αντίλαλο
της απόλυτης σιωπής
πάνω σε μια τεράστια πανσέληνο
που κι αυτή σιγά σιγά βουλιάζει,
έχει να γράψει ακόμα άπειρες
για σένα ιστορίες.                   

ΑΝ ΤΥΧΟΝ

Aν τυχόν και χαθούν όλα τα ποιήματα του κόσμου
εσύ να μην ανησυχείς
έχω κρυμμένους στίχους
που προορίζονται μόνο για σένα…

 

 

ΘΑ ΣΠΑΣΩ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟ

Κοίτα στα κάτοπτρα
τους λαβύρινθους των χαμένων μας ονείρων
και άκουσε για τελευταία φορά
τα σαρκαστικά τους γέλια...
Μετά ακούμπησε τους
για να νιώσεις τη στιλπνότητα
του παγωμένου τους μετώπου
γιατί θα σπάσω κάθε αντικατοπτρισμό
και θα σου δείξω
την πραγματική τους μορφή
από το μέλλον μας...

ΔΕΝ ΕΛΑΧΕ...

Χτες είδα τη μικρή Τριανταφυλλιά                          
- την παραχαϊδεμένη -                                              
που με κοιτούσε μ' απορία                                       
και παραξενεύτηκα.                                                  
Τη ρώτησα γιατί και μ' απεκρίθη                             
είναι που μ' άκουσε να λέγω                                    
πως μέχρι τώρα στη ζωή                                         
δεν έλαχε ποτέ μου                                                  
να γνωρίσω και προσωπικά την Άνοιξη...
 
«Η Τρίτη Απόφαση», 1988

ΛΑΘΟΣ

Ήταν πιλότος με πολλά διπλώματα
απόφοιτος σχολών του εξωτερικού
με διακρίσεις και περγαμηνές στη θεωρία.

Το γεγονός ότι δεν είχε πείρα

και του ’λειπε η πρακτική στο πιλοτάρισμα
δεν ήταν,είπαν στο Συμβούλιο, πολύ σημαντικό
και το διόρισαν υπεύθυνο στην πλοηγίδα.

Από την πρώτη βάρδια, καθώς λένε,

έδωσε λάθος ρότα στο καράβι
καθώς ανέλαβε για να το πλοηγήσει
από του λιμανιού την μπούκα στ’ αγκυροβόλιο
κι εκείνο χτύπησε στο μόλο
και βούλιαξε σιγά-σιγά
στα βρώμικα νερά του λιμανιού
μ’ ένα μεγάλο ρήγμα στην κοιλιά του
και εσένα να κοιτάς με δέος.

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας...

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009

ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

"Σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχει ούτε το πατρικό μου σπίτι…», συλλογίζεται και νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Του είναι αδύνατο να συλλάβει σε όλη του την έκταση αυτό το γεγονός. Και μόνο που το σκέφτεται τον πιάνει ίλιγγος. Θυμάται που εκεί, στο πατρικό του σπίτι, η ζωή ήταν αλλιώτικη, είχε μια χάρη ξεχωριστή, απερίγραπτη.  Ήταν μια ζωή φτωχή και στερημένη, αλλά ασύγκριτα πολύ πιο χαριτωμένη. Μια ζωή όλο αγάπη… Μόλις πατούσες το κατώφλι του ένιωθες την ευρυχωρία της ψυχής που έκρυβε εκείνο το φτωχικό, το μικρό σπίτι αλλά και οι άνθρωποι που το κατοικούσαν. Τα θυμάται όλα με νοσταλγία και τα μάτια του βουρκώνουν.

Μέσα στο πατρικό του σπίτι, το οποίο παρά τις αλλαγές και τις μετατροπές που υπέστη, διατηρεί υποφερτά το αρχικό του σχήμα, κατοικεί τώρα η μάνα του ανάμεσα στα εικονίσματα των αγίων, τις προσευχές της και τις παλιές φωτογραφίες, κουβαλώντας τις μνήμες και τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Τώρα που τη σκέφτεται, έρχονται αυθόρμητα στη σκέψη του δυο στίχοι που έγραψε για εκείνη, όταν την είδε μια Κυριακή στην εκκλησία να μεταλαμβάνει: 

            
                   «Η μάνα μου μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων
                    Παραμερίστε αγγέλοι...»

(απόσπασμα από "Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ")

ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ

Ήθελα να 'χα έστω μια αχτίδα
απ' τον ήλιο που φωτίζει το σπίτι σου
ένα απ' τα αηδόνια που τραγουδούν κρυμμένα
στο  φύλλωμα των δέντρων του κήπου σου
μια σταγόνα απ' το κρυστάλλινο νερό
που χαϊδεύει το ρυάκι του λιβαδιού σου.

Είσαι μια άνοιξη
που κοιμάται στο κρεβάτι του ήλιου
ένας ήλιος στην καρδιά της άνοιξης
είσαι ένα αηδόνι
που τραγουδά κρυμμένο
στο φύλλωμα των δέντρων
ένα δέντρο
που στα φύλλα του βαστάζει αηδόνια
είσαι ένα ρυάκι
με νερό κρυστάλινο μέσα σε λιβάδι
ένα λιβάδι
που το ποτίζει ρυάκι με κρυστάλλινο νερό.

Ανάμεσα στη χαρά  κι εμένα στέκεις εσύ
ανάμεσα στο αύριο κι εμένα πάλι εσύ
ανάμεσα στα κύματα κι εμένα
το χαμόγελό σου βράχος να πιαστώ.

Αν δεν ήσουν εσύ
ίσως να μην γνώριζα τι είναι φως
τι άνοιξη και μουσική
ίσως να μην είχα προζύμι για τα ψωμιά
που ζυμώνω με τ' αλεύρι των Μουσών
και το ψήνω στο φούρνο
που τον πύρωσε η ύπαρξή σου.

"Η τρίτη απόφαση", 1988

ΝΑΥΑΓΙΟ

Την κόγχη του περάσματος
ανάμεσα στων κοχυλιών τα καύκαλα
και στους θρυμματισμένους αμφορείς
στην απαλάμη του νερού
και του καιρού τη στρόφιγγα
διαβαίνεις καθημερινά.

Θολά τα μάτια στα λιβάδια των φυκιών

αρμύρας γεύση στα κορμιά τα μπρούντζινα
μαρμαρωμένα στο βυθό καράβια πλήθος
σιτάρι, λάδι και κρασί στ’ αμπάρια τους
που ναυαγήσανε πριν από χρόνια
χωρίς ποτέ στα μάτια σου να ξεπροβάλουν
έστω τα λευκά πανιά τους.

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ...

ΞΕΠΡΟΒΑΛΕΣ

Μέσα στα μεταξωτά πέπλα του σεληνόφωτος
ξεπρόβαλες μεσάνυχτα
πάνω στα κρίνα του κυμάτου
με τα μαλλιά να στάζουν θάλασσα
και το φεγγάρι ζήλεψε το φέγγος σου...

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ

Θαρρώ πως η ψυχή μου μοιάζει
με τούτη εδώ την έρημη
την ξεχασμένη παραλία
που κάποτε
το κύμα ορθώνεται σαν γίγαντας
και την κτυπά με λύσσα
μα κάποτε
σαν χέρι στοργικό
την χαϊδεύει
και τη λούζει στον αφρό
γιομίζοντας την φως.

"Η τρίτη απόφαση", 1988

ΑΔΙΚΙΑ

Τα δηλητηριώδη μανιτάρια του καιρού μας
Σε μια γωνιά της μουχλιασμένης γης
Φορτώσανε σε κάτι μεστωμένα στάχυα
Το πιο βαρύ κατάστιχο της αδικίας τους
Και περιμένουν τώρα σκεβρωμένα
Τον ήλιο να φανεί από καμιά γωνιά...

Πουλιά σκελετωμένα που διψούν
Ραμφίζουνε τα σύννεφα με αγωνία
Μα τους αρνιούνται το νερό.
Απλώνονται μετά σαδιστικά
Οι φονικές παλάμες του καιρού μας
Μαδούν τα ντελικάτα τους φτερά
Και τους προσφέρουνε το θάνατο γουλιά - γουλιά
Με χίλιους δυο υπαινιγμούς και υποσχέσεις.

"Ώρες πολέμου", 1975

ΔΕΚΑ  ΕΞΙ  ΧΑΪΚΟΥ

1.

Σαν το τριζόνι

μες στη νύχτα τριγυρνάς

σβηστό λυχνάρι.

2.

Δυο λυχναράκια

φως στις μαύρες νύχτες σου

ήτανε μάτια.

3.

Σ’ αετού φτερά

κεντούσες μ’ αστέρια

τα όνειρά σου.

4.

Μια πεταλούδα

σε πολύχρωμο κήπο

είχες καημό.

5.

Στα περιβόλια

ξεχείλιζες με στίχους

τις άδειες στέρνες.  

6.

Στα κούφια λόγια

φουσκωμένα μπαλόνια

έκλειες τ’ αυτιά.

7.

Όνειρα κουπιά

τσακισμένα στα βράχια

και προχωρούσες.

8.

Διαμαντόπετρα

στη βέρα του έρωτα

η πανσέληνος.

9.

Άστρων πλημμύρες

τριζόνια μες στη νύχτα

τα όνειρά σου.

10.

Λευκό λουλούδι

ρήμαξες τη ζωή σου

μέσα σε λάσπη.

11.

Στη τζαμαρία

κόκκινο γαρύφαλλο

κι εσύ απ’ έξω.

12.

Πλήθος τζιτζίκια

τζίτζι τζίτζι τζιτζιτζί

ήταν Κασάνδρες.    

13.

Τριανταφυλλιές

μπουμπούκια στα κλωνάρια

γιατί, αργείτε;

14.

Ωραία λόγια

μοιάζουν επικήδεια

φέρτε λιβάνι.

15.

Ένα λουλούδι

πεταμένο στη λάσπη

σε θυμήθηκα.

16.

Πέταγμα πουλιών

ζευγάρωμα ζαρκαδιών

χαίρε, ειρήνη.

ΟΠΤΑΣΙΑ


Μεσάνυχτα σε μια σκοπιά απέναντι απ' τον εχθρό
Με τις δαγκάνες του θανάτου περασμένες
Στου πολυβόλου τη θαλάμη
Και δυο συντρόφους να κοιμούνται πλάι
- Κεριά σβηστά τα πρόσωπά τους
Στου φεγγαριού το γυάλινο παγκάρι... -


Το πολικό αστέρι
Κοιτούσα και στοχάστηκα
Τα μέρη που μας πήραν οι εχθροί
Στη μέρα που μας πέρασε.


Η Παναγιά του Τράχωνα ξεπρόβαλε απ' τις ελιές
Με τα δαντελωτά της ρούχα ξεσκισμένα
Με τα σαντάλια σκονισμένα
Και μάτια κατακόκκινα, υγρά.

Με κοίταξε για λίγο με παράπονο
Και χάθηκε ξανά στον ελαιώνα
Οι τύψεις τότες τράνταξαν βαθειά τα μέλη της ψυχής
Δυο δάκρυα καυτά κυλήσανε στο προδωμένο χώμα...

"Ώρες πολέμου", 1975