ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

Αν κάποτε
από κυκλάμινο στα βράχια
με πάρεις
να με φυτέψεις στον κήπο σου
βάλε με
στον ίσκιο της κωνοφόρου αγάπης σου
κάτω απ’ το στρώμα
των ανεπίδοτων χαδιών σου
για να προφυλάγομαι
από το κρύο
και τους πειρατές ανέμους.

ΤΑ ΜΟΤΙΒΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 
Μητέρα,
Στο κέντημα του λινομέταξου τσεμπεριού σου

Μετρώ όλα τα μοτίβα της αγάπης...

 

ΜΝΗΜΕΣ

Στον ήχο της βροχής

ξεφυλλίζω  τις μνήμες των άστρων
ανάμεσα στις ρωγμές του χρόνου
κι αποστηθίζω τη σιωπή τους.

Δακρυσμένες εικόνες

με χείλη σφραγισμένα
απ’ την παντάνασσα σιωπή
με ταξιδεύουν
στο σκυθρωπό βασίλειό τους.

ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ

                   Ι

Είναι γιατί το χαμόγελό σου
κάθε πρωινό ανοίγει διάπλατα
τις κουρτίνες του ήλιου
και τα βράδια τα  πέταλα του Έσπερου
που λέω την απουσία σου συνύπαρξη.

                  ΙΙ

Είναι γιατί τα βράδια του χειμώνα
ακούω στον ήχο της βροχής
το κλάμα σου
και μετρώ τα δάκρυά σου
στα πέταλα του Έσπερου
που λέω την απουσία σου συνύπαρξη.

ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Κάθεσαι

πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη
Σου λέω
να ελευθερώσεις τα πουλιά
και να ταξιδέψεις μαζί τους
μέχρι την άκρη του ορίζοντα
Σου λέω
να δώσεις το σχήμα τους στα όνειρά σου
και τη φωνή τους στα τραγούδια σου
Ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
έρχεσαι
φεύγεις και ξανάρχεσαι
Σου πλένω
με το δάκρυ μου το πρόσωπο
σε ντύνω
με τους στίχους μου
σου χτενίζω τα μαλλιά
μα πάλι φεύγεις
ολόγυμνη
με πρόσωπο λεμόνι κατακίτρινο
κι αχτένιστα μαλλιά
κάθεσαι
πίσω απ’ το παράθυρο του φθινοπώρου
και βασανίζεις την άνοιξη.

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΟΝΕΙΡΩΝ

Είναι κάποια όνειρα τις νύχτες
που σαν φυλακισμένοι αποδρούν από τον ύπνο τους
ταξιδεύουν μέχρι την άγρυπνη σιωπή τ’ ουρανού
σκουπίζουν από το φεγγάρι τα σημάδια  των δακρύων
και ξυπνούν τα  σήμαντρα των άστρων την αυγή.

ΤΑ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Κάθε φορά που διαβάζω τα πεντάγραμμα της μνήμης
ανακαλύπτω κάτι ξεθωριασμένους φθόγγους
που έχουν τη δύναμη ακόμα να μ' ανεβάζουν
μια νότα καρδιάς πιο πάνω απ' το σύμπαν
σημάδι πως κάποτε διαβήκαν από μέσα μου
 μελωδίες πολύ βαθιά οικείες κι αλληλέγγυες.

ΧΑΪΚΟΥ

1.
Στην τζαμαρία
κόκκινο γαρύφαλλο
κι εσύ απ’ έξω.

2.
Πλήθος τζιτζίκια
τζίτζι τζίτζι τζιτζιτζί
ήταν Κασάνδρες.     

   3.

Τριανταφυλλιές
μπουμπούκια στα κλωνάρια
γιατί αργείτε;

4.
Ωραία λόγια
μοιάζουν επικήδεια
φέρτε λιβάνι.

5.
Ένα λουλούδι
πεταμένο στη λάσπη
σε θυμήθηκα.
 
6.
Πέταγμα πουλιών
ζευγάρωμα ζαρκαδιών
χαίρε, ειρήνη.
 
7.
Αντί για φανούς
κρυφά μέσα στη νύχτα
άναβες στίχους.

8.
Γόρδιος δεσμός
βαθειά πληγή στα στήθια
Μέγας Χωρισμός.

    9.

Μέσα στη νύχτα
οι λέξεις βουβάθηκαν
άδειες οι στέρνες.

10.
Στα περιβόλια
ξεχείλιζες με στίχους
τις άδειες στέρνες. 

ΔΕΚΑ ΧΑΪΚΟΥ

1.
Σαν το τριζόνι
στο σκοτάδι τριγυρνάς
τρύπιο λυχνάρι.

2.
Δυο λυχναράκια
φως στις μαύρες νύχτες σου
ήτανε μάτια.

3.
Σ’ αετού φτερά
κεντούσες μ’ αστέρια
τα όνειρά σου.

4.
Μια πεταλούδα
σε πολύχρωμο κήπο
είχες καημό.

5.
Στα περιβόλια
ξεχείλιζες με στίχους
τις άδειες στέρνες. 

6.
Σε κούφια λόγια
φουσκωμένα μπαλόνια
έκλεινες τ’ αυτιά.

7.
Όνειρα κουπιά
τσακισμένα στα βράχια
και προχωρούσες.

8.
Διαμαντόπετρα
στη βέρα του έρωτα
η πανσέληνος.
 
9.
Άστρων πλημμύρες
τριζόνια μες στη νύχτα
τα όνειρά σου.

10.
Λευκό λουλούδι
τη ζωή σου ρήμαξες
μέσα στη λάσπη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Πάψε πια ν’ απελπίζεις τις χαραυγές

με τις μαυροφόρες σκέψεις της νύχτας
γιατί χρόνια προτού σε γνωρίσω
καθώς βυθομετρούσα ναυάγια Ονείρων
απ’ το φεγγίτη των άστρων
κι αποστήθιζα τη σιωπή τους
ήλθε σωσίβιο το φως
έσπασε το κέλυφος της νύχτας
και μ’ αποκάλυψε
το υστερόγραφο σημείωμά της
για αιώνια χαραυγή…

 

Η ΜΟΝΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΜΕΤΑΒΛΗΤΗ

 

Κάθε μέρα που περνά

νιώθω εντός και γύρω μου τις αλλαγές

απ’ τις τιμές που παίρνουν οι μεταβλητές

μηδενικές, ασήμαντες, σημαντικές

εκτός απ’ την αγάπη μου για σένα

που παραμένει πάντα σταθερή

σημαντική και αμετάβλητη.

ΤΑ ΦΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Παρέα με το φι του Φθινοπώρου

κι όλα τα φι των φθόγγων της φούγκας
που δεν ακούσαμε ποτέ μαζί
ψάχνω ανάμεσα στα κιτρινισμένα φι
των πεσμένων φύλλων
για να βρω τα φθαρμένα φι
των ανεπίδοτων φιλιών μας. 

Βροχή μου φθινοπωρινή
σταλαματιά σταλαματιά
την άδεια στέρνα μου γεμίζεις...

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009

ΞΕΡΩ  ΜΟΝΟ

Δεν ξέρω

αν οι στίχοι μου μπορούν
να χωρέσουν τον πόνο σου
ούτε πάλι ξέρω αν έχουν τη δύναμη
να τον σηκώσουν
και να τον ταξιδέψουν πέρα μακριά
όπως οι γερανοί
τ’ αποδημητικά πουλιά
στα φιλόξενα φτερά τους.

Ξέρω μόνο

πως είναι τόσο δυνατοί
όσο χρειάζεται
να γίνουν Αγάπη
και μέσα τους 
μια για πάντα να σε κλείσουν.

ΔΙΨΑΜΕ

Το Φως
νερό ζωής ολόδροσο
απ’ τους αρχαίους κίονες μ’ ένα γλυκό κελάρυσμα αναβλύζει
αιώνες τώρα και μας προκαλεί...
Έρημος γύρω μας, μετακινούμενοι αμμόλοφοι...
Διψάμε!

Τ’ άγριο βίτσισμα της άμμου στ’ αφυδατωμένα ολόγυμνα

κορμιά μας τυραννά.
Με δυσκολία μεταφέρουμε
αντίστροφα τα βήματα μας τα βαριά.
Αντίστροφα μετρούμε τις ανάσες μας που κατάντησαν
βασανιστικές.

Απόηχοι στ’ αυτιά μας κουδουνιών από τα καραβάνια

που κάποτε περιφρονούσαμε,
απόμακρα θροίσματα βενταλιών
από τις φοινικιές που κάποτε τις ξεριζώναμε
ακόμη μας στηρίζουν, ευτυχώς...

Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια τώρα
για μιας γκαμήλας λίκνισμα, τ' ανέμισμα μιας φοινικιάς.
Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια!!!
Διψάμε!
 
«Φως εκ φωτός», 1994

ΠΕΡΙΣΠΕΡΜΙΟΣ ΑΓΑΠΗ

Αν δεν είχα την αγάπη Σου περισπέρμιο
ίσως να μην επιβίωνα την εποχή των παγετώνων
και να ριζώσω τώρα χαρουπιά πάνω στα βράχια...

 

ΤΟ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΟ ΡΟΔΟ

Το Φως

γιορτάνι φόρεσε στη μέρα
μονήρες χελιδόνι τ' αποφάσισε
στη μοναξιά του πια να θέσει τέρμα.
Οι στίχοι που γράφτηκαν
για κάποιο «μαυροφορεμένο ρόδο»
και προορίζονταν να καδρωθούν
για να κοσμούν το σπιτοκάλυβό του
γίναν κατάθεση
αντί στεφάνου στην κηδεία του,
γιατί το ρόδο απανθρακώθηκε
σε λεωφόρο πολυσύχναστη.

Το Φως απ' του μνημάτου το καντήλι

μεταμορφώθηκε σ' Αρχάγγελο
ρομφαία πύρινη
κάθετα καρφωμένη στην καρδιά
της πολιτείας του πλέον εκλεκτού
μα πλην εκτός τροχιάς καταναλωτικού κοινού.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας

βόμβες αυτοκινούμενες.
το «μαυροφορεμένο ρόδο» θάψαμε
- ως είθισται - πολλοί δακρύσαν στην κηδεία
μα στις σαράντα μέρες
το Φως απ' του μνημάτου το καντήλι χάθηκε
και το μονήρες χελιδόνι ξαναγύρισε στη μοναξιά του.

«Φως εκ Φωτός», 1994

ΤΑ ΚΑΤΑΓΩΓΙΑ

Καιρός, νομίζω, να μιλήσουμε και με τα καταγώγια
που τόσο διακριτικά
φροντίζουν να πλαστογραφούνε την ταυτότητά τους.

Καιρός να πάψουμε να τ’ απειλούμε

με τη γροθιά της παγωμένης μας σιωπής
και να τους δώσουμε ανοιχτό το χέρι.
Να πάψουμε να τα κοιτούμε
με τη ματιά της αδιάκριτης αποστροφής μας
και να τα πλησιάσουμε.

Καιρός μ’ αυτά σαν φίλοι να μιλήσουμε

- ίσως τα πείσουμε –
να μας παρουσιάσουν
την γνήσια ταυτότητά τους.
 
«Η τρίτη απόφαση», 1988

ΤΟ ΦΩΣ ΠΕΡΙΠΟΛΕΙ

Το Φως
στ' άγρια κύματα περιπολεί
για τους παραδαρμένους

ναυαγοσώστης έμπειρος ρίχνει σκοινί
άλλη φουρτούνα δεν θ' αντέξουμε
μπάζει πολλά νερά το σαπιοκάραβό μας
μαντίλια ομίχλης σφιχτοδένουνε τα μάτια μας
και ψηλαφώντας περπατάμε
καθώς να παίζαμε τυφλόμυγα
φάρου παράθυρο δεν διακρίνουμε
κανένα στον ορίζοντα
φωνές των γλάρων φιλικές
αναμαλλιάρες φοινικές
πολύ μας λείψατε
σας νοσταλγούμε
εικόνες άλλες δεν θα δούμε
- αχ αυτή η ομίχλη -
ελπίδα μας μοναδική το Φως
γιατί πού ξέρεις
ακόμη κι έτσι στα τυφλά
μπορεί ν' αρπάξουμε την άκρη του σκοινιού του συμπτωματικά
και να σωθούμε.

"Φως εκ Φωτός", 1994

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΑΠΟΨΕ

Πανσέληνος απόψε

γύρνα το βλέμμα Σου στον ουρανό
άσε να Σ' αγκαλιάσει το φεγγάρι
- φαντάσου πως Σ' αγκάλιασα εγώ -
κι ύστερα ταξίδεψε μαζί του
παρέα με τις νότες
που μ' έμαθες Εσύ
με την αγάπη Σου
να τραγουδώ…

ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Ο ουρανός,
έστω κι αν πιστεύεις τώρα
πως τ’  άπειρα μολύβια του
χαράζουν τον αντίλαλο
της απόλυτης σιωπής
πάνω σε μια τεράστια πανσέληνο
που κι αυτή σιγά σιγά βουλιάζει,
έχει να γράψει ακόμα άπειρες
για σένα ιστορίες.                   

ΑΝ ΤΥΧΟΝ

Aν τυχόν και χαθούν όλα τα ποιήματα του κόσμου
εσύ να μην ανησυχείς
έχω κρυμμένους στίχους
που προορίζονται μόνο για σένα…

 

 

ΘΑ ΣΠΑΣΩ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟ

Κοίτα στα κάτοπτρα
τους λαβύρινθους των χαμένων μας ονείρων
και άκουσε για τελευταία φορά
τα σαρκαστικά τους γέλια...
Μετά ακούμπησε τους
για να νιώσεις τη στιλπνότητα
του παγωμένου τους μετώπου
γιατί θα σπάσω κάθε αντικατοπτρισμό
και θα σου δείξω
την πραγματική τους μορφή
από το μέλλον μας...

ΔΕΝ ΕΛΑΧΕ...

Χτες είδα τη μικρή Τριανταφυλλιά                          
- την παραχαϊδεμένη -                                              
που με κοιτούσε μ' απορία                                       
και παραξενεύτηκα.                                                  
Τη ρώτησα γιατί και μ' απεκρίθη                             
είναι που μ' άκουσε να λέγω                                    
πως μέχρι τώρα στη ζωή                                         
δεν έλαχε ποτέ μου                                                  
να γνωρίσω και προσωπικά την Άνοιξη...
 
«Η Τρίτη Απόφαση», 1988

ΛΑΘΟΣ

Ήταν πιλότος με πολλά διπλώματα
απόφοιτος σχολών του εξωτερικού
με διακρίσεις και περγαμηνές στη θεωρία.

Το γεγονός ότι δεν είχε πείρα

και του ’λειπε η πρακτική στο πιλοτάρισμα
δεν ήταν,είπαν στο Συμβούλιο, πολύ σημαντικό
και το διόρισαν υπεύθυνο στην πλοηγίδα.

Από την πρώτη βάρδια, καθώς λένε,

έδωσε λάθος ρότα στο καράβι
καθώς ανέλαβε για να το πλοηγήσει
από του λιμανιού την μπούκα στ’ αγκυροβόλιο
κι εκείνο χτύπησε στο μόλο
και βούλιαξε σιγά-σιγά
στα βρώμικα νερά του λιμανιού
μ’ ένα μεγάλο ρήγμα στην κοιλιά του
και εσένα να κοιτάς με δέος.

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Απόλυτη σιωπή και το φεγγάρι
σου στέλνει χαιρετίσματα
με τη βραχνή φωνή του γκιόνη
απόμακρη κιθάρας μουσική
που σπαρταρά στο φύλλωμα της λεύκας
σαν ψάρι μες στο δίχτυ
αργοπεθαίνοντας...

"Στη μοναξιά του φεγγαριού", 2009