ΔΙΨΑΜΕ

Το Φως
νερό ζωής ολόδροσο
απ’ τους αρχαίους κίονες μ’ ένα γλυκό κελάρυσμα αναβλύζει
αιώνες τώρα και μας προκαλεί...
Έρημος γύρω μας, μετακινούμενοι αμμόλοφοι...
Διψάμε!

Τ’ άγριο βίτσισμα της άμμου στ’ αφυδατωμένα ολόγυμνα

κορμιά μας τυραννά.
Με δυσκολία μεταφέρουμε
αντίστροφα τα βήματα μας τα βαριά.
Αντίστροφα μετρούμε τις ανάσες μας που κατάντησαν
βασανιστικές.

Απόηχοι στ’ αυτιά μας κουδουνιών από τα καραβάνια

που κάποτε περιφρονούσαμε,
απόμακρα θροίσματα βενταλιών
από τις φοινικιές που κάποτε τις ξεριζώναμε
ακόμη μας στηρίζουν, ευτυχώς...

Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια τώρα
για μιας γκαμήλας λίκνισμα, τ' ανέμισμα μιας φοινικιάς.
Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια!!!
Διψάμε!
 
«Φως εκ φωτός», 1994