ΞΕΡΩ  ΜΟΝΟ

Δεν ξέρω

αν οι στίχοι μου μπορούν
να χωρέσουν τον πόνο σου
ούτε πάλι ξέρω αν έχουν τη δύναμη
να τον σηκώσουν
και να τον ταξιδέψουν πέρα μακριά
όπως οι γερανοί
τ’ αποδημητικά πουλιά
στα φιλόξενα φτερά τους.

Ξέρω μόνο

πως είναι τόσο δυνατοί
όσο χρειάζεται
να γίνουν Αγάπη
και μέσα τους 
μια για πάντα να σε κλείσουν.

ΔΙΨΑΜΕ

Το Φως
νερό ζωής ολόδροσο
απ’ τους αρχαίους κίονες μ’ ένα γλυκό κελάρυσμα αναβλύζει
αιώνες τώρα και μας προκαλεί...
Έρημος γύρω μας, μετακινούμενοι αμμόλοφοι...
Διψάμε!

Τ’ άγριο βίτσισμα της άμμου στ’ αφυδατωμένα ολόγυμνα

κορμιά μας τυραννά.
Με δυσκολία μεταφέρουμε
αντίστροφα τα βήματα μας τα βαριά.
Αντίστροφα μετρούμε τις ανάσες μας που κατάντησαν
βασανιστικές.

Απόηχοι στ’ αυτιά μας κουδουνιών από τα καραβάνια

που κάποτε περιφρονούσαμε,
απόμακρα θροίσματα βενταλιών
από τις φοινικιές που κάποτε τις ξεριζώναμε
ακόμη μας στηρίζουν, ευτυχώς...

Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια τώρα
για μιας γκαμήλας λίκνισμα, τ' ανέμισμα μιας φοινικιάς.
Τι δε θα δίναμε στ’ αλήθεια!!!
Διψάμε!
 
«Φως εκ φωτός», 1994

ΠΕΡΙΣΠΕΡΜΙΟΣ ΑΓΑΠΗ

Αν δεν είχα την αγάπη Σου περισπέρμιο
ίσως να μην επιβίωνα την εποχή των παγετώνων
και να ριζώσω τώρα χαρουπιά πάνω στα βράχια...

 

ΤΟ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΟ ΡΟΔΟ

Το Φως

γιορτάνι φόρεσε στη μέρα
μονήρες χελιδόνι τ' αποφάσισε
στη μοναξιά του πια να θέσει τέρμα.
Οι στίχοι που γράφτηκαν
για κάποιο «μαυροφορεμένο ρόδο»
και προορίζονταν να καδρωθούν
για να κοσμούν το σπιτοκάλυβό του
γίναν κατάθεση
αντί στεφάνου στην κηδεία του,
γιατί το ρόδο απανθρακώθηκε
σε λεωφόρο πολυσύχναστη.

Το Φως απ' του μνημάτου το καντήλι

μεταμορφώθηκε σ' Αρχάγγελο
ρομφαία πύρινη
κάθετα καρφωμένη στην καρδιά
της πολιτείας του πλέον εκλεκτού
μα πλην εκτός τροχιάς καταναλωτικού κοινού.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας

βόμβες αυτοκινούμενες.
το «μαυροφορεμένο ρόδο» θάψαμε
- ως είθισται - πολλοί δακρύσαν στην κηδεία
μα στις σαράντα μέρες
το Φως απ' του μνημάτου το καντήλι χάθηκε
και το μονήρες χελιδόνι ξαναγύρισε στη μοναξιά του.

«Φως εκ Φωτός», 1994

ΤΑ ΚΑΤΑΓΩΓΙΑ

Καιρός, νομίζω, να μιλήσουμε και με τα καταγώγια
που τόσο διακριτικά
φροντίζουν να πλαστογραφούνε την ταυτότητά τους.

Καιρός να πάψουμε να τ’ απειλούμε

με τη γροθιά της παγωμένης μας σιωπής
και να τους δώσουμε ανοιχτό το χέρι.
Να πάψουμε να τα κοιτούμε
με τη ματιά της αδιάκριτης αποστροφής μας
και να τα πλησιάσουμε.

Καιρός μ’ αυτά σαν φίλοι να μιλήσουμε

- ίσως τα πείσουμε –
να μας παρουσιάσουν
την γνήσια ταυτότητά τους.
 
«Η τρίτη απόφαση», 1988

ΤΟ ΦΩΣ ΠΕΡΙΠΟΛΕΙ

Το Φως
στ' άγρια κύματα περιπολεί
για τους παραδαρμένους

ναυαγοσώστης έμπειρος ρίχνει σκοινί
άλλη φουρτούνα δεν θ' αντέξουμε
μπάζει πολλά νερά το σαπιοκάραβό μας
μαντίλια ομίχλης σφιχτοδένουνε τα μάτια μας
και ψηλαφώντας περπατάμε
καθώς να παίζαμε τυφλόμυγα
φάρου παράθυρο δεν διακρίνουμε
κανένα στον ορίζοντα
φωνές των γλάρων φιλικές
αναμαλλιάρες φοινικές
πολύ μας λείψατε
σας νοσταλγούμε
εικόνες άλλες δεν θα δούμε
- αχ αυτή η ομίχλη -
ελπίδα μας μοναδική το Φως
γιατί πού ξέρεις
ακόμη κι έτσι στα τυφλά
μπορεί ν' αρπάξουμε την άκρη του σκοινιού του συμπτωματικά
και να σωθούμε.

"Φως εκ Φωτός", 1994