ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ

απομεινάρια πέτρινου φράκτη

στο κέντρο το ερημοκλήσι
όψη ατάραχη
 ατενίζει τα χρόνια

μέσα το φως λιγοστό

κεριά σβησμένα
σήμαντρο βουβό
κάτι ξεθωριασμένες τοιχογραφίες
με πρόσωπα τόσο οικεία
που θα μπορούσε να ήμουν εγώ
εσύ, ο καθένας μας
συνυπάρχουν στην αποξένωση

διαχρονικός του επισκέπτης ο άνεμος

που μπαινοβγαίνει
απ’ τις ραγισματιές της πόρτας
να καθαρίσει τη σκόνη
απ’ τις άγιες μορφές

σκύβω ευλαβικά και τότε σκόνη

σκόνη, πολλή σκόνη
στροβιλίζεται από πάνω μου

πολύ θα το 'θελα να ήμουν άνεμος

γιατί ο άνεμος
ταιριάζει πολύ στα ερημοκλήσια.