ΝΤΡΟΠΗ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ  ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΙ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΑ;

«Τι κρίμα! Όλα κινδυνεύουν να χαθούν!», μονολογώ κάθε τόσο, κουνώντας με θλίψη το κεφάλι... Παρά την ψυχική οδύνη, όμως, και τον ψυχικό κλονισμό που μου προκαλεί το αναπάντεχο κακό που βρήκε την χώρα μου, θα πρέπει να το εμπεδώσω ότι τώρα θα ζήσω σε τούτο το χώρο όσο και αν τον θεωρώ απόμακρο και ξένο. Έστω κι αν έχει καταντήσει τόσο καταθλιπτικός... Στο κάτω κάτω της γραφής κι εγώ έχω συμβάλει, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι της γενιάς μου, από το πόστο του και με τον τρόπο του ο καθένας, άλλος λίγο άλλος πολύ, στη δημιουργία αυτής της κατάστασης.

«Καλά, εσύ μεγάλωσες πια... Έχεις σχεδόν φάει τα ψωμιά σου... Όπου να ’ναι θα κλείσεις για πάντα τα μάτια και δε θα βλέπεις. Τι σκοτίζεσαι;», μου λένε υπό μορφή μαύρου χιούμορ οι φίλοι μου, σαν τύχει και κουβεντιάσουμε το θέμα.

 «Μα δεν είναι αυτό το θέμα.», τους απαντώ, παρακάμπτοντας το χιούμορ. «Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι θέμα που αφορά όλους μας, μα πιο πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Τι κόσμο θα τους παραδώσουμε;»

 "Η ισεπέδωση των πάντων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και η σύγχυση στον υπέρτατο βαθμό…», σκέφτομαι και στεναχωριέμαι αφάνταστα που οι πλείστοι από τους συνανθρώπους μου ζούσαν σε άγνοια, σε άγνοια και σύγχυση και ότι θα έπρεπε κάποιοι άλλοι, εννοώντας όλους αυτούς που θέλουν να τους αποκαλούν οι υπόλοιποι «πνευματικούς ανθρώπους», όπως είναι οι λογοτέχνες, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι ακαδημαϊκοί, οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και όλοι τέλος πάντων οι διανοούμενοι, να τους βοηθήσουν. Να τους μάθουν να ξεχωρίζουν την πραγματική γνώση από την προπαγάνδα, με την οποία καθημερινά τους βομβάρδιζαν και εξακολουθούν να τους βομβαρδίζουν οι επιτήδειοι κερδοσκόποι και καιροσκόποι, για να τους έχουν υποχείριους. Αν δεν ανασυρθούν οι άνθρωποι του πνεύματος από την αυτοαπομόνωση όπου τους έχει ρίξει το σαθρό σύστημα και να τους αξιοποιήσει παράλληλα με τους τεχνοκράτες, τότε πολύ φοβάμαι ότι οδεύουμε ολοταχώς σε ναυάγιο.

«Μη μετατοπίζετε τους ποιητές, γιατί θα ποντιστούμε...», έγραψα σ’ ένα μου ποίημα, κάτι που δεν είναι καθόλου άσχετο με όλα αυτά που πιστεύω. Η ευχή μου και η προσευχή μου, όμως, ανεξάρτητα από τι πιστεύωι, είναι όλα να πάνε καλά και οι άνθρωποι σιγά σιγά να επανέλθουν σε συνθήκες ζωής, όπως αυτές καθορίζονται από την ανθρώπινή τους φύση και όχι όπως τις καθορίζουν οι επιτήδειοι κερδοσκόποι και καιροσκόποι, για να τους υποδουλώσουν.

Βέβαια δεν βγάζω τον εαυτό του έξω από αυτή την προσπάθεια. Θέλω κι εγώ να βοηθήσω Πάντοτε στόχος μου, μέσα από το έργο μου, ήταν να μάθω τους ανθρώπους να μιλούνε τη γλώσσα των πουλιών και των λουλουδιών. Το ίδιο, είμαι βέβαιος, έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν και όλοι οι άλλοι που έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Προσπάθησαν και εξακολουθούν να προσπαθούν, στα πλαίσια των ελάχιστων ευκαιριών που τους δίνονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, να αναδείξουν και να αναβαθμίσουν την πνευματική και ψυχική διάσταση του ανθρώπου. Προσπαθούν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους να κατανοήσουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη αλλά και πνεύμα, και, επομένως, χρειάζεται όχι μόνο υλική αλλά και πνευματική τροφή. Χρειάζεται γνήσια πνευματική τροφή και όχι μεταλλαγμένη, όπως αυτή που κυριολεκτικά και μεταφορικά τους προσφέρεται σήμερα, η οποία θα τους βοηθήσει να συμπληρώσουν το μεγάλο κενό που οι πλείστοι νιώθουν μέσα τους. Θα τους βοηθήσει να ενισχυθούν οι αντοχές τους. Οι προσπάθειές τους, όμως, πνίγονταν και εξακολουθούν, δυστυχώς, να πνίγονται μέσα στα σκουπίδια που εκσφενδονίζονται και χάνονται ανάμεσα στους ρύπους που εκπέμπονται από παντού.

«Σκουπίδια, σκουπίδια παντού και ρύποι», μονολογώ συχνά... Είμαι αποφασισμένος, όμως, να μη σταματήσω τις προσπάθειές μου για να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου, γιατί δεν θέλω να ξανακούσωι από τα παιδιά της επόμενης γενιάς το βασανιστικό, το εύλογο και όλο παράπονο ερώτημα των παιδιών της δικής μου γενιάς: «Τι φταίμε εμείς;» Τους το χρωστάμε...